“While we were gone” is het vijfde album van Paul Jost na zijn debuut in 2013 met Can’t find my way home. Jost is een begenadigd zanger die door velen wordt beschouwd als de beste jazz vocalist sinds Mark Murphy. Voordat hij begon met zingen was hij jarenlang drummer en begeleidde hij artiesten als Billy Eckstein, Mark Murphy, Dr. John, Ron Carter en vele andere grootheden. Hij speelt ook gitaar en harmonica zoals dat laatste ook op deze albums is te horen, het betreft hier namelijk een dubbel cd met live opnamen gemaakt in de Soapbox Gallery in New York. Hij speelde daar een dag per maand, maar toen sloeg de Covid-19 lockdown toe, de club nam alle optredens op en na 5 maanden had Jost genoeg materiaal om twee cd’s op te nemen. Hij wordt hier begeleidt door top muzikanten uit New York: Jim Ridl op piano, Dean Johnson op bas, Tim Horner op drums en op sommige nummers Lorin Cohen en Martin Wind op de bas.

Het oeuvre van Jost is een fantasierijke mix van eigen composities, jazzklassiekers, nummers uit het American Songbook en popnummers. Het kenmerk van Jost is zijn buitengewone kwaliteit om zich te verbinden met zijn luisteraars op een emotioneel niveau, hij is een gedreven verteller die zijn tekst en melodie dusdanig weet over te brengen dat hij het kloppend hart van het nummer feilloos weet over te brengen aan de toehoorder. “I like to present songs in ways that perhaps no one has heard before, It’s not that I’m just trying to be different, but I have my own perspectives that I try to present truthfully and honestly” aldus Jost in het persbericht. Hij is ook politiek geëngageerd zoals blijkt uit zijn repertoire en optreden. Voor luisteraars die graag luisteren naar gepolijste en gladde vertolkingen van het jazz/pop repertoire moeten het werk van Jost vooral niet beluisteren want hij geeft aan al zijn interpretaties een volstrekt eigen draai, die in ieder geval zijn muziek in mijn oren interessant en uiterst aangenaam te beluisteren maakt. Het was niet zijn plan om een politiek getint album op te nemen, maar zijn diepe gevoel over bepaalde sociale aangelegenheden zorgt ervoor dat hij als artiest altijd op zoek is naar een diepere waarheid waardoor veel van zijn nummers een moreel standpunt innemen.

Op de eerste cd met de titel “Poetic Justice” start hij met een vierdelige medley beginnend met een diep doorvoelde versie van “Shenandoah”, een traditionele Amerikaanse folksong uit de 19e eeuw, eerder uitgevoerd door artiesten als Bob Dylan, Van Morrison, Bruce Springsteen, Tom Waits e.v.a. Hij brengt het als een bewijs dat hij gelukkig is in Amerika te zijn, maar dat er genoeg ruimte is voor verbeteringen. Hij eindigt de song met een frase van “The Star Spangled Banner”. Het nummer loopt over in “Lies of Convenience” een gesproken verklaring die hij schreef over de leugens die wij elkaar soms vertellen omdat het makkelijker is dan de waarheid te aanvaarden. “Forever” is een kort nummer dat hij schreef ter nagedachtenis van George Floyd en hen die nooit zwijgen door haat en hij eindigt met een fragment van “Who says” een nummer dat hij eerder schreef. Dit sterke begin heeft dezelfde titel als deel I van het album “Poetic Justice”. Behalve de sterke voordracht van Jost is het ook genieten van het sterke pianospel en de prachtige gestreken bas. “Bye Bye Blackbird“ van Henderson & Dixon kreeg van Jost een geheel nieuw arrangement, het swingt als een trein. “Feels like home” van Randy Newman is Jost op het lijf geschreven, een ijzersterke versie. “Everybody’s Talking” van Fred Neil is bekend geworden uit de film Midnight Cowboy, Jost geeft er een geheel eigen en overtuigende versie van, praat-zingend zijn handelsmerk. Bekende klassiekers als “Lover Man”, “My Foolish Heart” en “Some other time” krijgen ook de speciale Jost ‘behandeling’ waardoor ze een geheel eigen leven gaan leiden.

Als liefhebber van het werk van Randy Newman geniet ik weeral van Jost’s versie van “Marie”, kippenvel. “Appeal For Reason” het tweede deel, begint met een bittere gesproken tekst over de gebeurtenissen van 6 januari 2021 toen de democratie in de V.S. letterlijk werd verkracht door een aantal Trump aanhangers die niet anders kunnen worden omschreven als tuig. Het wordt gevolgd door een sterk nummer van Jost “Livin’in the wrong time” alweer een overtuigende aanklacht over de wereld waarin wij leven. Een verrassende keuze is “Sunshine Superman” van Donovan, het begint met een lange drumsolo waarna er een volkomen “verjazzte” versie volgt met sterk spel van het trio, het origineel van Donovan vond ik niks, de nep Dylan trouwens ook niet maar deze versie klinkt prima, het is een raamwerk waaromheen een prima jazznummer is geweven. Jost vind ook zijn eigen weg in klassiekers als “On the sunny side of the street”, “The nearness of you” en “We’ll be together again”, waarvan het eerste weer een swingende sneltrein is met veel scat vocals. Niet iedereen zal weglopen met Jost’s specifieke stemgeluid, zoals ik ontdekte bij mijn echtgenote, maar zijn gedrevenheid en inlevingsvermogen bevallen mij enorm.

Jan van Leersum.